19 Aralık 2011 Pazartesi

Haftanin Yazisi

Sis Perdesinin Arkasinda


Kocaman aynali eve ilk kez yalniz geliyordum. Icimde gecmisin pismanliklari, elimde ona ait oldugunu bildigim fotograf cercevesi. Usul adimlarimi takip eden evin kedisi benden yayilan endiseli havanin kokusundan cosan merak duygusunu sondurmek icin hic bir hareketimi kacirmadi. Teker teker ciktik basamaklari birlikte. Avluya bakan genis kapiyi araladigimda temiz havaya o eski, guclu. isli parfum kokusu karisti. Aniden bana hatirlattiklarindan basim donse de tuhaf bir 'evdeyim' hissi kaplamisti titrek omuzlarimi. Cesurca girdim salona. Beyaz carsaflarin orttugu koltuklarin rengi gunesten solmustu. Sehpalara, bufenin uzerine ve yemek masasina yakistirilip konan biblolar, muzik aletleri, saatler senelerdir ayni yerde durmanin verdigi guvenle gozlerime bakiyor gibi geldiyse de bakislarimi merdivenlere cevirerek bu agirliktan kurtardim kendimi. Havasiz ve sicak salona bir yerlerden gelen temiz hava esntisi antika ortuleri havalandiriyordu. Ruzgarin kaynagini bulmak icin hizla 2. kata ciktim. O ana kadar sessiz hareketlerime alismis kedinin kafasi karismisti ve merdiven boslugundan beni izlemeye koyuldu. Saga sola baktim. Yatak odasinin bordo perdeleri havalaniyordu. Bir an tereddut ettim girmeye ama buraya beni getiren icgudulerim degil miydi? O zaman kendimi ana birakmamak icin hicbir nedenim yoktu. Odasina girdim. Gencliginde yaptirdigi dev tablonun onunde caresizce durdum. Yuzundeki ifadeyi belki yillar boyu cozmeye calismis ama basaramamistim. Yine baktim, yine baktim. Ucusan perdenin ucu ellerime degiyordu. Havada buyulu bir ruzgar, sanki 'geldim' diyordu. Elimde tuttugum cerceveyi komidinin uzerine biraktim. 'Bu cerceveyi bana, icine kendi fotografini koydugun zaman getireceksin' demisti. Artik zamaniydi. Cebimden cikardigim resmi ozenle yerlestirdim. Icimi bir huzur kapladi. Komidinin uzerinde ikimizdik. Birlikte cektirdigimiz ilk ve son fotograf. Sokagin basindaki meyhaneden o eski sarkinin tinisi yukseldi. Kedi ayaklarima dolandi, perde hareketsiz kaldi, Ruzgar bitmisti...Elif Akbas-2011

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder